Fotograaf: Dimitri Saveniers
Een verstild, cinematografisch beeld dat de fragiele balans vangt tussen menselijke intimiteit en stedelijke eenzaamheid. Gehuld in melancholisch blauwe tonen ademt het beeld een stille emotionele lading — deels verlangen, deels observatie. Het onderwerp, deels verborgen en tegenlicht gefotografeerd, wordt een silhouet in een verhaal dat zich net buiten het kader afspeelt. Er zit een zachtheid in de details, alsof het moment langzaam vervaagt tot een herinnering.
Artistieke referenties / Invloeden
Dit werk doet denken aan het oeuvre van:
-
Nan Goldin – emotionele kwetsbaarheid, rauwe persoonlijke momenten, subtiel licht in alledaagse scènes.
-
Todd Hido – filmische belichting en kleurgebruik, vooral in blauwtonen met anonieme figuren.
-
Gregory Crewdson – hoewel meer geënsceneerd, is de kleurbehandeling en emotionele spanning vergelijkbaar.
-
Rinko Kawauchi – poëtische zachtheid, kleur als gevoel, en introspectieve stilte.
-
Sofia Coppola (cinematografie) – dit beeld zou zo uit Lost in Translation kunnen komen; een gevoel van tedere vervreemding.
